புன்னகையுடன் பேசுகிறேன்

எல்லா மனிதர்களையும் ஒரே நேரத்தில் நேசிக்கவும் வெறுக்கவும் என்னால் எப்படி முடிகிறது என்று வியக்கிறேன். சில மனிதர்கள் அப்படி ஒன்றும் மோசமானவர்கள் இல்லை. மாறாக மிகவும் நல்லவர்கள். அன்புக்கும் மரியாதைக்கும் உரியவர்கள். அவர்களிடமும் நான் ஏன் விலகிச் செல்கிறேன் என்று எனக்குப் புரியவில்லை. நான் என்னை மட்டுமே நேசிக்கிறேன் என்று கூட சொல்ல முடியவில்லை. ஏனெனில் நான் மிகவும் வெறுக்கிற மனிதனும் நானேதான்.உறவுகள்,நட்புகள்,காதல்கள் தந்த வலிகள் இன்னும் நெஞ்சில் வண்டுகளைப் போல குடைகின்றன. எல்லோரும் சரியான வர்களாக இருக்கிறார்கள் எனில் நான் மட்டும் எப்படி தவறானவனாக இருக்கிறேன்.? நான் என்னதான் இந்த வாழ்க்கை யிடம் கேட்டு விட்டேன்?அன்பும் அரவணைப்பும் உண்மையும் அத்தனை தூரத்தில் உள்ள எட்டாத கனிகளா? யாரிடத்தில் எனக்கு அன்பும் அரவணைப்பும் உண்மையான தோழமையும் கிடைக்கும்?நான் அதனை எத்தனை பேருக்கு வழங்கியிருக்கிறேன்... அவர்களின் பெயர் சொல்லி கொச்சைப்படுத்த மாட்டேன்.இந்த வாழ்க்கையில் நான் வாழ இயலாது போனாலும் பிள்ளை களுடன் பூரணமாக வாழும் ஒவ்வொரு குடும்பத்தையும் மனதார வாழ்த்துகிறேன்.என் கண்ணீரின் ரகசியங்களை மகிழ்ச்சியுடன் வாழும் யாரிடமும் ஒருபோதும் கூற மாட்டேன். அவர்களிடம் ஒரு புன்னகையுடன் தான் பேசிக் கொண்டிருப்பேன்.என் சோகம் என்னோடுதான்.